नमस्कार मित्रांनो, माझ्या मित्रांनो, आमच्या PX Pexels वेबसाइटवर तुमचे स्वागत आहे. मित्रांनो, आजच्या पोस्टमध्ये आम्ही तुमच्यासोबत शेअर करणार आहोत – Good Morning Images In Marathi, Good Morning Images In Marathi for Whatsapp, Good Morning Images in Marathi for Friends.
Best 666+ Good Morning Images in Marathi
कथा – आळशीपणाची किंमत
दिवसाचे बारा वाजले होते. पण सोहन अजूनही झोपला होता. आई सुमित्रा यांनी हाक मारली.
सुमित्रा : ऊठ बेटा, बघ तुझ्या डोक्यावर सूर्य उगवला आहे, किती वेळ झोपणार?
पण सोहनवर काहीच परिणाम झाला नाही, तो चादरने चेहरा झाकून पुन्हा झोपायला गेला.
काही वेळाने त्याला अन्नाचा वास येऊ लागला. मसूराचा टेम्पर होताच. त्याला खूप भूक लागली होती. सोहन उठला आणि थेट आईकडे स्वयंपाकघरात गेला.
सोहन : आई तू काय तयारी केली आहेस?
सुमित्रा : आधी जाऊन अंघोळ कर. मग स्वयंपाकघरात या. डाळ आणि तांदूळ तयार केले.
सोहनला डाळ आणि तांदूळ खूप आवडायचे. तो पटकन अंगणात गेला आणि हातपंपावर बादली भरू लागला. दरम्यान त्याला आठवले की त्याने दातही घासले नव्हते. त्याने पटकन टूथपेस्ट घेतली आणि दात घासले आणि मग साबण घेतला आणि आंघोळ करायला बसला. पटकन अंघोळ करून, कपडे घालून मी स्वयंपाकघरात पोहोचलो.
तोपर्यंत जेवण तयार झाले होते. आईने जेवण दिले. जेवण खूप चवदार होते. सोहनने पोटभर जेवले. जेवल्यानंतर जेव्हा तो जागा झाला तेव्हा त्याच्या आईने त्याला अडवले –
सुमित्रा : कुठे गेली होतीस आता?
सोहन: आई, मला वाटतं की मी खूप जेवलो आहे, मला खूप झोप येत आहे, मी झोपणार आहे.
सुमित्रा : अरे देवा, मी तासाभरापूर्वीच उठले. तुम्हाला दिवसभर फक्त उठायचे आहे, खाणे आणि झोपणे आहे. दोन वेळचे जेवण मिळावे म्हणून तुझे वडील शेतात किती कष्ट करतात हे तुला माहीत आहे. बाकी काही नसेल तर जा आणि त्यांना मदत करा. त्यांच्यासाठी अन्न घ्या, मी आता तयार करतो.
सोहनवर जणू दुःखाचा डोंगर कोसळला होता.
सोहन: आई, तुला माहीत आहे का मी यापूर्वी एकदा अशा उष्ण वातावरणात जेवण द्यायला गेलो होतो. परत आल्यानंतर तो खूप आजारी पडला. तू जा, मी झोपणार आहे.
सुमित्राला खूप राग आला. ती काही बोलायच्या आधीच सोहन पटकन त्याच्या खोलीत गेला आणि झोपी गेला.
सुमित्रा जेवण घेऊन शेतात पोहोचली. कबीरदास मोठ्या कष्टाने शेत नांगरत होते.
सुमित्रा : ऐक, आधी जेवायला हवे होते.
कबीरदास : अहो, एवढ्या उष्ण वातावरणात तुम्ही सोहनच्या हातून जेवण पाठवले असते.
सुमित्रा : आमचे नशीबच उद्ध्वस्त झाले आहे. असा आळशी पुत्र मिळाला. फक्त खातो आणि झोपतो. या पोराचं काय होणार देव जाणो?
कबीरदास : काळजी करू नका, एक दिवस सर्व काही ठीक होईल.
सोहनच्या या सवयीमुळे सोहनचे आई-वडील खूप नाराज झाले होते. त्याने कोणतेही काम केले नाही. रात्रंदिवस नुसतेच झोपायचे.
एक दिवस सोहनचे वडील म्हणाले –
कबीरदास : बेटा, मी खत आणि युरिया घ्यायला शहरात जात आहे. दोन दिवस लागतील. पीक तयार होणार आहे, तुम्ही सकाळी शेतात जा आणि दिवसभर तिथेच राहा, संध्याकाळी जेवण करून रात्री तिथेच झोपा, नाही तर कोणी शेतात शिरून आमच्या पिकाला नुकसान पोहोचवू नये.
सोहन : बाबा, मला हे सगळं जमणार नाही. तू तुझ्या आईला सांग.
कबीरदास : निरुपयोगी शेताची काळजी घेणे हे पुरुषांचे काम आहे. मला कळलं तर तू शेतात गेला नाहीस. किंवा पिकाचे नुकसान झाले तर तुम्हाला काहीही त्रास होत नाही.
सोहन घाबरला. वडील गेल्यानंतर तो आईला म्हणाला-
सोहन: आई, मला सकाळी उठव, नाहीतर वडील काय करतील मला माहीत नाही.
पहाटे चार वाजता सुमित्रा मोहनला उठवते.
सोहन हातात फावडे घेऊन शेतात पोहोचतो. त्याने तिथे जाऊन पाहिले तर आजूबाजूला थंड वारा वाहत होता. तो एका झाडाखाली बसतो. मग त्याला एक मंद प्रकाश दिसतो. संपूर्ण मैदान लाल दिव्याने भरले आहे. सोहनने हे सगळं पहिल्यांदाच पाहिलं होतं. तो आश्चर्याने सर्व पाहत राहिला आणि काही वेळाने सूर्य उगवू लागला. हे पाहून सोहनला खूप आश्चर्य वाटले.
काही वेळातच सर्व गावकरी शेतात कामाला आले. प्रत्येकजण आपापल्या शेतात काम करत होता. सोहन झाडाखाली बसला होता. तेवढ्यात जवळच्या शेतातून माधो काका आले.
माधो काका : सोहन, माझ्या शेतात पूर आला, आता तू तुझ्या शेतात पाणी तोड.
सोहन : काका, मला काही कळत नाही, वडिलांनी मला हे सर्व कधीच सांगितले नाही.
माधो काका : तुमचा मुलगा कधी वडिलांसोबत शेतावर आला असेल तर कळेल.
माधो काकांनी आपल्या मुलाला बोलावून पाणी सोहनच्या शेताकडे नेले.
माधो काका : संपूर्ण शेत भरले की कळवा.
सोहन बसून पाहत होता. मात्र सकाळी लवकर उठल्यामुळे त्याला झोप लागली. शेतात मोठ्या प्रमाणात पूर आला होता.
तेवढ्यात माधो काका धावत आले.
माधो काका : नालायक माणूस इथे झोपायला आला. वडिलांची सर्व मेहनत वाया गेली आणि त्यांचे संपूर्ण पीक नष्ट झाले.
सोहन घाबरून जागा झाला. त्याचे शेत पाण्याने काठोकाठ भरले होते. माधो काकांनी पटकन पलीकडचे पाणी कापले. तोपर्यंत खूप उशीर झाला होता. जवळपास निम्म्या पिकाचे नुकसान झाले.
सोहन : काका, आता काही होणार नाही का?
माधो काका : नाही बेटा, तयार पिकाची काळजी मुलासारखी घ्यावी लागते. पाणी देणे, वेळेवर खत देणे, जनावरांपासून संरक्षण करणे. त्यामुळे रात्रंदिवस आम्ही शेतावरच राहतो.
आता देवच स्वामी आहे.
सोहन झाडाखाली बसून रडत राहिला.
सुमित्रा दुपारी जेवण घेऊन आली. सगळं कळल्यावर त्याने सोहनलाही खूप काही सांगितलं.
संध्याकाळी सोहन घरी आला नाही की त्याने जेवणही घेतले नाही, त्याची भूक, तहान, झोप सर्व काही गेले होते.
दुसऱ्या दिवशी कबीरदास घरी परतल्यावर त्याने सोहनबद्दल विचारलं-
सुमित्राने सगळा प्रकार सांगितला.
कबीरदास सर्व काही सोडून शेताकडे धावला आणि त्याने मोहनला झाडाखाली बसून रडताना पाहिले. अर्ध्या पिकाचे नुकसान झाले.
सोहन : बाबा, मला माफ करा, माझ्या आळशीपणामुळे एवढे मोठे नुकसान झाले आहे. पाहिजे तर मार.
कबीरदास : नाही, तुला मारून पीक सावरणार नाही. वचन द्या की आजपासून तुम्ही कधीही आळशी होणार नाही. आता आपण घरी जाऊ आणि तिथेच बोलू.
दोघेही घरी येतात.
सोहनच्या डोळ्यातून अजूनही अश्रू वाहत होते.
सुमित्राने त्याला जेवण दिले. पण तो जेवला नाही आणि त्याच्या खोलीत जाऊन रडू लागला.
सुमित्रा : हो, आता काय होणार, अर्धे पीक उद्ध्वस्त झाले आहे.
कबीरदास : सुमित्रा हा तोट्याचा सौदा नाही. निम्मे पीक देऊन मुलगा सुधारला तर पुरे.
कबीरदासांनी सोहनला हाक मारली –
कबीरदास : बेटा, आता नुकसान होणारच होते आणि झाले आहे. आता शेतातील अर्धे पीक उपटून उद्यापासून पुन्हा पेरणी करावी लागणार आहे.
सोहन: बाबा, उरलेल्या अर्ध्या शेतात युरिया खत टाका आणि कापणीची व्यवस्था करा. मला यावर एकट्याने काम करायचे आहे.
दुसऱ्या दिवशी पहाटे चार वाजता सोहन वडिलांसोबत शेतात पोहोचला. आणि वडिलांच्या सूचनेनुसार तो शेतात काम करू लागला.
चार महिन्यांच्या मेहनतीनंतर. नवीन पीक काही प्रमाणात वाढू लागले.
सोहन आता मेहनती आणि मेहनती माणूस झाला होता.
शेवटचे शब्द
माझ्या मित्रांनो, जर तुम्हाला आजची पोस्ट आवडली असेल तर ही पोस्ट तुमच्या मित्रांसोबत शेअर करा आणि काही चुकले असेल तर कृपया आम्हाला कमेंटमध्ये कळवा. कमेंट करायला विसरू नका.