नमस्कार मित्रांनो, माझ्या मित्रांनो, आमच्या PX Pexels वेबसाइटवर तुमचे स्वागत आहे. मित्रांनो, आजच्या पोस्टमध्ये आम्ही तुमच्यासोबत शेअर करणार आहोत – Good Night Images In Marathi, Good Night Images Marathi, Marathi Good Night Images, Good Night Images In Marathi For Friends, Good Night Images In Marathi For Whatsapp, Friend Good Night Images In Marathi.
Best 100+ Good Night Images In Marathi
वॉटर पार्कमध्ये समर पार्टी – नाईट स्टोरी
रमाकांत जी घराच्या पार्किंगमधून गाडी काढत होते तेव्हा केशवची आई श्वेता पटकन म्हणाली.
श्वेता : केशव, चल पटकन गाडीत बसू, बेटा, सूर्य खूप कडक आहे.
केशव : ठीक आहे आई, मला तुझ्यापेक्षा जास्त घाई आहे. पप्पाला कधीतरी कुठेतरी फिरायला वेळ मिळतो.
तिघेही गाडीत बसून फिरायला जातात. कार्यक्रम आधीच ठरलेला होता. प्रथम आपण वॉटर पार्कमध्ये जाऊ. मग बाहेर एका छान रेस्टॉरंटमध्ये जेवण करू. त्यानंतर संध्याकाळी चित्रपट बघू.
तिघेही वॉटर पार्कमध्ये पोहोचतात. तिकीट ऑनलाइन बुक केले होते. त्यामुळे फारशी अडचण आली नाही, त्यानंतर आम्ही कपडे बदलून पाण्यात गेलो. केशव आणि पप्पांनी अनेक प्रकारच्या राईड्स केल्या. श्वेता घाबरली. त्यामुळे ती दुरूनच मजा घेत होती.
त्यानंतर तिघेही पाण्याच्या एका मोठ्या शेतात गेले जेथे वरून पावसासारखे पाणी पडत होते. जोरात संगीत वाजत होते. सगळे नाचत होते.
तिघेही तासन्तास भिजत राहिले.
श्वेता : आता निघायला हवं. केशव बराच वेळ भिजत होता. तुम्हाला सर्दी होऊ नये.
रमाकांत जी: हो बेटा, तुझी आई बरोबर आहे. लवकर ये.
कपडे बदलून तिघेही चेंजिंग रूममधून बाहेर येतात. तोपर्यंत दुपारचे तीन वाजले होते. खूप भूक लागली होती. ते पटकन गाडीकडे सरकतात. आम्ही गाडीत बसलो आणि रेस्टॉरंटच्या दिशेने निघालो.
वाटेत एका ठिकाणी गाडी जॅममध्ये अडकते. केशव गाडीच्या खिडकीतून बाहेर बघत होता. तिथे त्याला रस्त्याच्या कडेला काही मुले बसलेली दिसली. कदाचित ते भीक मागत असतील. केशवने नीट निरखून पाहिलं तर जवळच एक बर्गर आणि चाट विकणारा स्टॉल घेऊन उभा असल्याचे त्याच्या लक्षात आले.
केशव त्या मुलांकडे लक्षपूर्वक पाहत होता. त्याला त्याच्याच वयाचे एक मूल दिसले ज्याच्या मांडीवर एक लहान मुलगी होती.
तो वारंवार त्या मुलीला त्याच्यासोबत बसलेल्या मुलाच्या मांडीवर बसवायचा आणि जाऊन हातगाडी विक्रेत्याजवळ उभा राहायचा आणि चाट खाणाऱ्या लोकांकडून पैसे मागू लागला. पण सगळे त्याला हुसकावून लावायचे.
उन्हाळ्यात अनवाणी उन्हात असताना एक पाय गरम जमिनीवर ठेवायचा आणि दुसरा पाय अशा प्रकारे बदलून तो आपले पाय जळण्यापासून वाचवत होता.
काही वेळाने तो परत यायचा. त्या मुलीला पुन्हा आपल्या मांडीत घेतले असते. कदाचित ती त्याची बहीण असावी. मग तो तिला फूस लावायचा. पण मुलगी उन्मादाने रडत होती. त्याला कसेबसे शांत केल्यावर तो परत जायचा आणि पुन्हा तिथे उभा राहायचा.
केशवला त्या मुलाचे खूप वाईट वाटत होते. त्याला मदत करायची होती. पण त्याची आई श्वेता गरीबांचा तिरस्कार करत होती. बाबा खूप हुशार होते. तो खूप दयाळू होता पण आईने एक रुपयाही भिक्षा दिली नाही.
केशवने गियरवर हात ठेवला आणि वडिलांना खुणावले. रमाकांतजीही बाहेर पाहू लागले. काही वेळातच त्याला सर्व काही समजले. मग त्याने उपायाचा विचार केला.
रमाकांत जी: भाऊ श्वेता. असे दिसते की आम्ही रेस्टॉरंटमध्ये पोहोचतो तोपर्यंत अन्न संपले असेल आणि आम्ही उपाशी राहू. चला हे करू आणि इथेच गाडीत काहीतरी खाऊ.
श्वेता : तू पण चमत्कार करतोस. हे लोक इतके घाणेरडे आहेत, त्यांच्या हातचे अन्न आपण कसे खाणार? जाम साफ होण्याआधी फक्त वेळ आहे.
केशव : आई, काही होत नाही. हे लोकही चांगले आहेत. मी एवढ्या मोठ्या शाळेत शिकतो. त्याच्या कँटीनमधील जेवणात अनेकवेळा झुरळे आढळून आली आहेत.
श्वेता : बरं, तू मला आधी का नाही सांगितलंस मी उद्याच प्रिन्सिपलकडे तक्रार करेन.
रमाकांत जी : थोडं खाऊया. मी गाडी बाजूला उभी केली.
श्वेताच्या उत्तराची वाट न पाहता त्याने गाडी बाजूला उभी केली आणि तिघेही चाट खायला गेले.
चाट विक्रेत्याला बनवायला सांगितले. तेवढ्यात तो मुलगा पुन्हा त्यांच्याकडे आला.
केशव : तुझे नाव काय ? तुम्हाला काय हवे आहे?
छोटू : भाऊ, माझे नाव राजा आहे पण सगळे मला छोटू म्हणतात. मी आणि माझी बहीण दोघंही त्याच्याकडे जे आहे त्याचे भुकेले आहोत.
श्वेता : केशव, मी तुला मनाई केली आहे की अशा लोकांशी बोलू नकोस.
रमाकांत जी: अरे श्वेता, तू लहान आहेस, तू चमत्कारही करतेस. भाऊ, यासाठीही चाटचे पान लावा. पण तुझी बहीण खूप लहान आहे. ती हे सर्व खाऊ शकणार नाही.
छोटू : सर, चाटणे सोडा, मला थोडे पैसे द्या, मी त्यासाठी दूध विकत घेईन. माझ्याकडे बाटली आहे.
रमाकांत जी : पण इथे दुकान नाही.
छोटू : सर, ते रस्त्याच्या विरुद्ध बाजूला आहे.
रमाकांतजींनी त्याला वीस रुपये दिले आणि ते वीस रुपये घेऊन आपल्या बहिणीला आपल्या मांडीत धरून बसलेल्या मुलाकडे गेले. त्याच्याकडून बाटली घेतली आणि पटकन रस्ता ओलांडू लागला. जीवाची पर्वा न करता तो पलीकडे पोहोचला. तिथे एक चहा विक्रेता चहा बनवत होता. त्याला दहा रुपये किमतीचे दूध एका बाटलीत ठेवायला सांगितले.
मग साखर मिसळेल म्हणून बाटली हलवत तो बहिणीकडे आला आणि तिला आपल्या कुशीत घेऊन तिला दूध पाजू लागला.
इथे चाट पण तयार होती. रमाकांत जी, श्वेता आणि केशव, तिघेही चाट खात होते. मग रमाकांतजींना चाट विक्रेत्याकडून आणखी एक पान मिळाले.
चाटणे संपवून तो पान घेऊन छोटूकडे पोहोचला.
रमाकांतजींचा संकेत मिळाल्यावर केशव त्या मुलाला म्हणाला-
केशव : भाऊ, हे तुझ्या बहिणीला दे आणि तू चाट खाशील, तुलाही भूक लागली असेल.
छोटू त्याच्या शेजारच्या मुलाला म्हणाला –
छोटू : चल, अर्धे खा. भाऊ, माझ्या बहिणीची काळजी घेण्यासाठी, तो भीक मागू शकत नव्हता. तो अर्धा खाईल आणि मी अर्धा खाईन.
रमाकांत जी: हे तुमचे खूप चांगले विचार आहेत, ते मला द्या आणि मी तुमच्यासाठी आणखी एक पान बनवीन.
चाट विक्रेत्याजवळ श्वेता दूर उभी होती आणि चाट खाताना त्या दोघांकडे रागाने बघत होती.
रमाकांतजींनी आणखी एक चाट पान बनवले –
रमाकंज जी: मला तुमची बहीण द्या. आम्ही ते हाताळतो. तुम्ही पण खा.
केशव आणि रमाकांत जी आपल्या बहिणीला दूध पाजू लागले.
छोटू चाटल्यावर म्हणाला
छोटू : साहेब, तुम्ही खूप चांगले आहात, तुम्ही मला वीस रुपये दिलेत, यातून संध्याकाळच्या दुधाचीही व्यवस्था होईल. खूप खूप धन्यवाद.
केशव : पण छोटू, उद्या काय होणार?
छोटू : भाऊ, आज जसा देवाने तुला पाठवला आहे तसाच तो उद्या दुसऱ्याला पाठवेल.
छोटूचे बोलणे ऐकून केशव खोल विचारात गेला. त्याला त्यांच्या उद्याची काळजी वाटत होती. हे सर्व पाहून रमाकांतजी म्हणाले-
रमाकांत जी: तुम्हाला कोणी नाही. तुमचे आई-वडील कुठे आहेत?
छोटू : सर, आत्ता तिथे कोणी नाही. माझे वडील आम्हाला सोडून गेले. वर्षभरापूर्वी आईचे निधन झाले.
केशव : पप्पा, आजची पार्टी रद्द करून आपण त्यांना मदत करू शकतो का?
रमाकांतजींना आपल्या मुलाचा खूप अभिमान वाटत होता. तेवढ्यात श्वेता तिथे आली. रमाकांतजींनी तिला सगळा प्रकार सांगितला, सुरुवातीला ती मान्य झाली नाही पण पती आणि मुलाच्या आग्रहापुढे नतमस्तक व्हावे लागले.
रमाकांत जी दोन्ही मुलांना आणि लहान मुलीला गाडीत घेऊन बाजारात पोहोचले. तिथे त्यांना नवीन कपडे दिले. चप्पल मिळाली.
मग त्याला काहीतरी आठवलं. त्याने आपल्या एका मित्राला फोन केला आणि त्याच्याशी बोलून त्याने खूप आनंद व्यक्त केला आणि म्हणाला –
रमाकांत जी: बेटा, मी एका एनजीओमध्ये त्यांच्या राहण्याची आणि जेवणाची व्यवस्था केली आहे. ते त्यांची खूप काळजी घेतील आणि त्यांना शिकवतील.
केशव : पण तिथे खूप खर्च येईल.
रमाकांत जी: नाही बेटा, ते सरकारकडून मदत घेतात. मग काही लोक दानही करतात. आता ते त्यांना न्यायला येत आहेत उद्या माझ्यासोबत या, आम्हीही त्यांच्या कार्यालयात दहा हजार रुपये जमा करू.
श्वेता : याची काय गरज आहे? तुम्ही पैसे वाया घालवत आहात.
रमाकांत जी : तुम्हाला समजणार नाही. माझ्या मुलाने नुसतीच पार्ट्यांमध्ये जाऊन तिथल्या शिकवणीचे पालन केले असते, तर तो मोठा झाल्यावर तोही नुसता पार्टी करत राहिला असता. आज त्यांना पक्षाचा पैसा एका उदात्त ठिकाणी खर्च झाला. कोणालातरी मदत केली. यापेक्षा मोठा आनंद दुसरा असूच शकत नाही.
काही वेळातच गाडी आली.
रमाकांत जी : काळजी करू नकोस बेटा, तू तिथे खूप छान राहशील. आम्ही तुम्हाला भेटायला येत राहू.
ते पाहून छोटूच्या डोळ्यातून अश्रू वाहत होते. त्यांनी रमाकांतजींच्या पायाला स्पर्श केला.
छोटू : महाराज, तुम्ही देव आहात. तू माझ्या बहिणीचा जीव वाचवलास. दिवसेंदिवस कमकुवत होत चालली होती.
रमाकांत जी: मी सर्व काही बनवले आहे. तिथे तुमची संपूर्ण तपासणी होईल. पौष्टिक आहार आणि दूध मिळेल.
तिघेही गाडीत बसून निघून गेले.
श्वेता : मला माफ कर, मी गरिबांचा तिरस्कार करायचो. पण माझ्या मुलाने आणि तू माझे डोळे उघडले. आजपासून मी सुद्धा सर्वांना मदत करायला तयार असेन.
रमाकांत जी: खूप आनंदाची गोष्ट आहे. बरं, आता जेवण झालं, आईस्क्रीम का नाही.
हे ऐकून तिघेही हसायला लागले.
शेवटचे शब्द
माझ्या मित्रांनो, जर तुम्हाला आजची पोस्ट आवडली असेल तर ही पोस्ट तुमच्या मित्रांसोबत शेअर करा आणि काही चुकले असेल तर कृपया आम्हाला कमेंटमध्ये कळवा. कमेंट करायला विसरू नका.